როგორ ინახავდნენ ღვინოს საქართველოში
უძველეს საქართველოში ღვინის შესანახად იყენებდნენ ქვევრს, ანუ ჭურს. სხვათა შორის, თავდაპირველად თიხის ამ ჭურჭელს ჭური რქმევია.
ჭურს, როგორც წესი, საუკეთესო ხარისხის თიხისგან ამზადებდნენ და, რაღა თქმა უნდა, სხვადასხვა ზომისას. უმთავრესად კი დასავლეთ საქართველოში ზემო იმერეთის თიხის ქვევრები იყო ცნობილი. სხვათა შორის, შროშაში ახლაც საუკეთესო თიხის ჭურჭელი (მათ შორის ქვევრებიც) მზადდება.
სანამ ჭურს მიწაში ჩამარხავდნენ, წინასწარ დაამუშავებდნენ, რათა კედლებს ღვინო არ შეეშრო და არ გაეჟონა, ან კიდევ ნესტი არ შეპარულიყო მასში და ღვინო არ გაეფუჭებინა. კახეთსა და ქართლში ახალშეძენილ ქვევრში ფიჩხს ჩაყრიდნენ, ცეცხლს დაანთებდნენ, რომ ჭურჭელი კარგად გახურებულიყო. ამის შემდეგ ქვევრს ცხელსვე გამოასუფთავებდნენ და შიგ საგანგებოდ მომზადებულ საცხს ჩაასხამდნენ, რომელსაც ღორის ქონის, კომშის ფოთლებისა და დარიჩინისგან ამზადებდნენ. ჭურჭელს ააგორავებდნენ, რომ საცხი ყველგან მოხვედრილიყო და ამასთანავე თანაბრად განაწილებულიყო. როცა ქვევრი ამ საცხს შეიშრობდა და გაიჟღინთებოდა, ეს იმას ნიშნავდა, რომ მზად იყო მიწაში მოსათავსებლად.
აღმოსავლეთ საქართველოში ქვევრს მარანში ფლავდნენ, რომ ღვინოზე არ ემოქმედა გარემოს ტემპერატურის ცვალებადობას. თანაც, მეურნე კაცი ცდილობდა, ქვევრი ისეთ ადგილას ჩაემარხა, სადაც ნაკლები ნესტი იქნებოდა.
რაც შეეხება დასავლეთ საქართველოს, იქ ჭურებს დახურულ მარნებში შეხვდებით და ღია ადგილებშიც, რომელთაც „ჭურისთავს“ უწოდებენ და რატომღაც კომშის ხეებით არის შემორაგული. ჭურები კი ღია ცის ქვეშ მარხია.
წყარო: ნიკოლოზ იოსებიძე, ყველაფერი საოჯახო მეურნეობის შესახებ (გამომცემლობა პალიტრა L)
მასალის გამოყენების პირობები
