„ვაზო, შვილივით ნაზარდო…“
ვისაც თავისი ხელით ვაზი არ დაურგავს და პირველი ყლორტის გამოჩენიდან მის მსხმოიარებამდე, მართლაც, შვილივით არ მოჰფერებია ნაამაგარს, ხოლო შემდეგ თავისი შრომის შედეგით უდიდესი სიხარული არ განუცდია, ის ვერ მიხვდება, რას ნიშნავს ხალხში ასე გავრცელებული გამოთქმა – „ვაზო, შვილივით ნაზარდო…“
„შენ ხარ ვენახი, ახლად აღყვავებული…“ – ვინ უწყის, რამდენი საუკუნეა მღერის ქართველი კაცი ამ საგალობელს. ვაზი ხომ უხსოვარი დროიდან გაჩნდა ქართველთა სამკვიდრებელში. ისტორიული წყაროების მიხედვით, ეს პერიოდი ძვ. წ. 3800-3000 წლებით თარიღდებოდა. ის ფაქტი, რომ მევენახეობის უძველეს კვალს ეგვიპტესა და მესოპოტამიაში მივყავართ, სულაც არ ნიშნავს, რომ ვაზის სამშობლო იქ არის… ვაზის სამშობლო რომ საქართველოა, ამის დასტურად ისიც კმარა, რომ არც შუამდინარეთსა და არც ნილოსის ველზე არასოდეს ხარობდა ველური ვაზი, მაშინ, როდესაც ჩვენი ქვეყნის დალოცვილ მიწაზე, უძველესი დროიდან დღემდე, უხვად ხარობდა და ხარობს ველური ვაზი – კრიკინა. სწორედ ეს გახლავთ ძირითადი საბუთი იმისა, რომ საქართველო მევენახეობის აკვანია.
ალბათ, თავადაც მოგისმენიათ კახელი გლეხისაგან: ჩვენს დალოცვილ კუთხეში იგეთი ბუნებრივი პირობებია, ვაზის რქა დილით რომ ქამარში გაიყარო, საღამომდე მტევან გამაიბამსო…
ტყე – კაცობრიობის აკვანი და მარჩენალი
წყარო: ნიკოლოზ იოსებიძე, ყველაფერი საოჯახო მეურნეობის შესახებ (გამომცემლობა პალიტრა L)
მასალის გამოყენების პირობები
